Wat wilde je vroeger worden als kind?

Lydia: ‘‘Ik ben geboren in Chongqing, China, als de enige dochter in mijn gezin. Tijdens mijn jeugd vond de Chinese economische ‘boom’ plaats, waardoor mijn ouders harder dan ooit moesten werken. Het was een moeilijke tijd, maar vanwege hun harde werk konden ze wel wat extra geld sparen. Voor veel Aziatische ouders is educatie voor hun kind het allerbelangrijkste, dus uiteindelijk besloten ze het spaargeld te gebruiken voor mijn studie, bij voorkeur in een land met een goed onderwijssysteem. Zo belandde ik in Nederland, als twintigjarige, met twee grote koffers en één ‘Nederlandse droom’.’’

‘‘Ik wilde altijd al graag anderen helpen en bijdragen aan de maatschappij. Daarom besloot ik om publiek internationaal recht en mensenrechten te studeren in Den Haag, gevolgd door de master Europees Recht aan de Universiteit Maastricht. Mijn eerste droom was echter schrijver worden! Een aantal maanden geleden begon ik die droom na te jagen door middel van een eigen Engelstalige blog. Ik wil mijn leven en ervaringen delen met mensen; ik hoop dat ik ze een andere kijk of interessante ervaringen kan meegeven. Daarnaast is het leuk dat via mijn blog nieuwe mensen/lezers leer kennen.’’

Hoe was je studententijd in Maastricht? En waar werk je momenteel?

‘‘De master Europees Recht was geweldig, maar mijn studietijd is niet altijd gemakkelijk geweest. In die tijd was mijn Engels nog niet zo goed, waardoor ik iedere lezing en onderwijsgroep uitgebreid van tevoren moest voorbereiden om mee te kunnen met de rest van de klas. Aan de andere kant voelde ik ook veel druk om op tijd af te studeren, want studievertraging is duur en veel Aziaten beschouwen het als een schande voor de familie. In Nederland is gewoon je best doen meestal prima. Aziatische landen hebben echter een ‘be your best’-cultuur – mensen verwachten dat jij doel haalt, wat er ook gebeurt. Falen is geen optie, en ouders, leraren en bazen horen liever geen excuses.’’

‘‘Ik ben erg blij dat ik succesvol ben geslaagd en… op tijd! Na mijn afstuderen besloot ik in Nederland te blijven en daar te werken en geld te verdienen, omdat ik mezelf wilde bewijzen dat ik ook een baan kon vinden in het buitenland. Eerst werkte ik in Nederland voor een Taiwanees bedrijf, maar na een tijdje begon ik te zoeken naar een uitdagendere baan. Dat de arbeidsmarkt in die tijd ook lastig was, Nederlands niet mijn moedertaal is en ik niet uit de EU kom, maakte mijn zoektocht er echter niet gemakkelijker op. Uiteindelijk werd ik aangenomen bij Vanderlande, een wereldmarktleider op het gebied van de logistieke automatisatie van vliegvelden, bezorgbedrijven en magazijnen. Als International Mobility Officer houd ik me er vooral bezig met taken rondom management, HR en (beleids-)advies. Na zes maanden gewerkt te hebben, kreeg ik zelfs een vast contract!’’

‘‘Naast mijn baan bij Vanderlande houd ik me ook bezig met een aantal nevenactiviteiten. Zo coach ik internationale studenten in Nederland bij een baan vinden, cv’s en motivatiebrieven schrijven, omgaan met culturele verschillen, enzovoorts. Ik wil iets betekenen voor anderen en mijn sterke punten en ervaringen met ze delen.’’

Hoe zie je jezelf over 10 jaar?

‘‘In de 10 jaren die ik nu in Nederland woon, heb ik mijn diploma’s behaald, net als een permanente verblijfsvergunning en mijn rijbewijs. Daarnaast heb ik een leuke baan, spreek ik nu goed Nederlands, heb ik veel geweldige mensen ontmoet en ben ik goed geïntegreerd in het land. Desondanks mis ik mijn familie in China heel erg, vooral gedurende deze coronacrisis.’’

‘‘In de toekomst wil ik graag (meer) profiteren van de globalisering; werken en leven in verschillende landen en de wereld over reizen. Misschien begin ik op een dag wel mijn eigen bedrijf, dat zich richt op het overbruggen van Europese en Aziatische culturele barrières. En ik hoop ooit een romantisch boek te schrijven... In ieder geval weet ik niet zeker waar ik wil wonen of werken in de toekomst. Het maakt me ook eigenlijk niet uit, zolang ik maar gelukkig ben, kan groeien als professional en ik kan leven volgens mijn motto: geef nooit op, blijf proberen en leren, en probeer van alles het beste te maken!’’

Tekst: Milou Schreuders